Week 4 : Genieten van mijn, normaalgezien, laatste weekje Brisbane

Aangezien dit normaal mijn laatste week moest zijn in Brisbane, ben ik samen met Diego, den belg, op verkenning gegaan in de stad naar plekjes die ik nog niet gezien had en heb ik mijn Brisbane’s fotomateriaal danig aangevuld.
Zo legde ik vele mooie gebouwen op de gevoelige plaat vast.
Buildings met royale inkomplaatsen, wolkenkrabbers met vreemde structuren of spiegelglazen,... Ik vind het zeer treffend hoe oud en nieuw elkaar hier ontmoeten, kijk maar naar de foto van het authentiek kerkje temidden van de hypermoderne buildings...









In het weekend kunnen de straten van Brisbane vaak erg verlaten zijn, maar in de week heerst er een drukte van jewelste. Over de middag komen al de businnes-mensen uit hen buildings gerushed om hun hongerige maagskes te vullen. Zie de foto van een drukke oversteekplaats voor voetgangers vlakbij Anzac Square. Hier wordt het tegelijkertijd groen voor alle voetgangers, waardoor je ook diagonaal kunt oversteken... Funny!
Alweer liet ik me verleiden door een bezoekje aan de Botanic Gardens, en nam ik nog enkele leuke kiekjes. Natuurlijk konden mijn favoriete bloempjes niet ontbreken! Weet dat ze zelfs nog beter ruiken dan dat ze eruit zien!!
Twee Belgen samen op stap kan niets anders opleveren dan een bezoekje aan ‘The Belgian Beer Café’! Ik voelde me daar direct thuis, niet enkel door de naam, maar gewoon de hele stijl van dit café... Zonder de bedoeling om hier zwaar de chauvinist uit te hangen, maar ik heb in Brisbane nog maar weinig dergelijke cafés gezien! Fijn fijn! En dit café had bovendien een zeer gezellig terras... Waar je ook al zittend en drinkend kunt roken, dit in schril contrast met de meeste ‘smoking zones’ in andere bars waar alle rokers opeengepakt staan en ze zelfs vaak hun drankje niet mogen meenemen! Bovendien werd een video afgespeeld hoe men de perfecte Belgische pint moet tappen, waar ik, als houder van een tapdiploma, weinig tot niets kon op aanmerken. Nadat Diego een Westmalle had genuttigd en ik mijn Kahlua met melk, besloten we de ‘Belgian fries’ (mét mayonniase!) aan een keuring te onderwerpen. Woohoohoow, wat een lekker frietjes dat we daar gegeten hebben, k krijg al honger als ik eraan denk!
De volgende dag moest de lesnamiddag wijken voor een bezoekje aan het koalareservaat ‘Lone Pine’. Dit was écht een ervaring om nooit te vergeten... Er verschijnt nog steeds een vertederd lachje op mijn gezicht bij het kijken naar de foto’s!
Tegen betaling kon je een koala vasthouden en foto’s nemen. Ik heb deze gelegenheid, ofte koala, dan ook met beide handjes vastgepakt! Echt super! Zo’n lieve beestjes, lekker warm en zacht... Aangezien ik niet veel zin had om het beestje los te laten, begon ik maar te babbelen tegen de mevrouw van het reservaat en genoot nog wat meer van de affectie van het beertje... Jaja skeetje, k ben hier aan mijn trekken gekomen zenne! ; ) Voor de grijpgrage lezers wil ik wel vermelden dat dit tamme beestjes waren. Een koala in het wild zou ik niet te snel vastnemen, want het schijnt dat deze lieve beertjes je gezichtje lelijk kunnen toetakelen met hun klauwen.
Verder huisden er nog vele andere beestjes in dit reservaat. Ik kwam al heel zot bij het zien van een kleine kangoeroesoort, de red padmelon, maar toen wist ik nog niet dat er ook een ‘Kangaroo Reserve’ was. Het kangoeroereservaat bestond uit een groot stuk afgesloten natuur, waarop er een dertigtal kangoeroes rondhuppelden, die je zo dicht kon benaderen als je maar wou of durfde. Aanvankelijk durfde ik me slechts met een bang hartje achter een ‘chillende’ kangoeroe te leggen, maar naarmate we meer tijd tussen de beestjes vertoefden gingen we er meer en meer mee verbroederen. Wat uiteindelijk resulteerde in gestreel en innige omhelzingen! Alweer onvergetelijke momenten! Wees niet ongerust skeetje, de kangoeroe met ballen aan het lijf die je kunt zien in de foto’s heb ik gerust gelaten!
Met dat we de smaak van het ‘niet naar de les gaan’ te pakken gekregen hebben, -(wees gerust mamske, ik heb het gevraagd aan de prof en ze vondt het ok omdat het niveau van de klas toch niet superhoog is dat ik niet kan volgen)- trokken we er de volgende dag op uit voor een tochtje naar Moreton Island. Ik had hier graag een tweedaags tripje van gemaakt, maar aangezien ik nog steeds wachtte op nieuws van ‘Australian Internships’, het agentschap dat voor mijn stage kijkt, durfde ik geen twee dagen weg te gaan. Ik zou hier oneindig kunnen doorgaan over de ergernissen dat dit bureau me opgeleverd heeft, door me niet op de hoogte te houden en slechts 8 uren op voorhand te melden dat ik mijn vlucht naar Sydney zal moeten cancellen,... Maar ik heb daar geen zin in.
De trip naar Moreton Island was echt prachtig! We vertrokken in alle vroegte met een zeer grappige truck / 4*4 (ik zou anders niet weten hoe dit vreemde voertuig te omschrijven). Daarna namen we een ferry, richting het eiland. Terwijl we genoten van het prachtig zicht op het naderend eiland speelden dolfijnen in de golven van de boot... Jammergenoeg heb ik hier geen foto’s van... Vlak voor de kust lagen een aantal scheepswrakken die jaren geleden gestrand waren, wat voor zeer mooie foto’s zorgde. Let ook op het paradijselijk blauwe water...
Eens op het eiland aangekomen reden we onze jeep van de boot, en meteen snapte ik waarom we met zo’n rare jeep reden. Op het eiland zijn geen verharde wegen, enkel zandwegen, die bestaan uit twee tot soms halve meter diepe zandgroeven tussen de bossen en steppe heen. Dit had tot gevolg dat elke rit zeer hobbelig was. Ons eerste rit hobbelde ons naar een zeer grote zandheuvel, in het midden van het eiland, dat ook wel ‘the desert’ genoemd wordt. Daar haalden we de boards uit en kregen we een initiatie ‘sandboarden’! Echt leuk om te doen, maar wel veel moeilijker dan snowboarden en minder aangenaam als je valt en al het zand kruipt waar het niet hoeft te kruipen! Bovendien zijn er daar geen zetelliftjes, dus na de afdaling mag je met je board weer de berg op tsjoolen, en dit met temperaturen die opliepen tot een 39 graden! Een ware woestijnervaring!
Daarna reden we richting de vuurtoren. Het was zalig om met de jeep langs het water te rijden, in de verste verten geen mens te bespeuren, enkel de wijdse natuur,... Van bij de watertoren hadden we een prachtig zicht op beide kanten van het eiland...
Daarna zetten we verder naar het strand, waar we wat mochten zwemmen, onze overheerlijke broodjes verorberden en waar we een wandeling maakten naar ‘Honeymoon Bay’, en ‘The Champagne Rocks’(zogenaamd door het opspattende water van de golven die op de stenen slaan). Ook hier weer adembenemende natuur, echt waaauw! Ze kennen er hier wat van!
Als laatste hielden we halt aan een zoetwaterkreekje vlak achter het strand, wat enkele mooie kiekjes opleverde en waarna we de jeep weer op de ferry reden en huiswaarts keerden. Nippend aan een Kahlua met melk genoot ik van het zonnetje en het mooie uitzicht... Life is beautiful!





Verder stond er deze week een basketmatchke tegen andere studenten op het activiteitenprogramma van de school. Ik kon dat natuurlijk niet zomaar laten voorbijgaan! Vrouwenbasket blijkt aan deze kant van de wereld geen zo’n evidentie te zijn. Dit merkte ik al snel toen ik arriveerde en zag dat ik de enige vrouwelijke deelneemster was. Er waren vooral veel Aziaten... Zeer grappig hoe die mannekes Chuck Lee-gewijs basketten... Jaja, ik kan er wat van leren! Maar aanvankelijk keken ze maar raar toen ze me het veld op zagen komen ... een meisje dat basket!?? Maar eens ik meedeed vonden ze het wel ok, eerst durfden ze haast niet passen en defencen op me, maar toen ik zei dat ik geen tuttebelleke was lieten ze de eerste schaamte vallen. Maar steeds, onder de aziaten is basketbal geen zo’n contactsport. Zeer gedisciplineerd, en haast zonder contact... Anders! En vanaf ik ook maar iets goed deed verscheen er een grote grijns op hun gezicht, stootten ze wat ooh gemompel uit en staken ze de duim in de lucht. Very funny!
Stilaan werd het duidelijk dat ik niet naar Sydney zou vertrekken op zaterdag en dat ik mijn vlucht zou mogen cancellen... Ik had geen zin om hun voorstel van stageplaats in Brisbane te aanvaarden en heb dan ook een groot deel van het weekend gespendeerd aan het zelf zoeken van een stageplaats.